اگر باب فوس همیشه به ما چیزی یاد داده است ، این همیشه نیازی نیست که موزیکال ها با خوشحالی تمام شوند. حتی در پس همه زرق و برق و زرق و برق هایی که مارک تجاری این ژانر است – کلمات ، کنش ها و مهمتر از همه ترانه ها ، اغلب می توانند معنای کاملاً متفاوتی را هنگام ادغام در مورد مفهوم تراژدی اجتناب ناپذیر منعکس کنند. ما آن را با نفرین تزلزل ناپذیر تنهایی در دیدیم خیریه شیرین، ما آن را با ظهور اشغال نازی ها در کاباره، ما حتی آن را با فشارهای موفقیت که منجر به خودباختگی در شد ، دیدیم همه اون جاز اما در حالی که حضور فاجعه همیشه برای سایه انداختن آن بود ، آن لحظات سنتی بسیار خیره کننده خیره کننده همیشه وجود داشت تا به ما یادآوری کند که حتی در جهانی پر از تاریکی ، همیشه نور می تواند وجود داشته باشد.
این بود تا پادشاه نهیلیسم ، لارس فون تریر، منتشر شد رقصنده در تاریکی، قسمت آخر سه گانه «قلب طلایی» او در جشنواره فیلم 2000 کن و همه آن کنوانسیون های بی خطر را که برای راحتی مخاطبان استفاده می شد ، درهم شکست. با این حال ، فکر احمقانه ای بود که فکر می کنیم “بهترین کارگردان جهان” که خود اعلام می شود ، با یک تصور مجدد اولیه و مناسب از هزاره جدید رو به رو خواهد شد. Les Miserables – او با جنجال غریبه نیست. ما درمورد مردی صحبت می کنیم که فیلمی درباره گروهی از بدخواهان ساخته وانمود می کند که به عنوان یک آزمایش اجتماعی معلول ذهنی است ، بنابراین اگر به نظر می رسد عبور از این خط نقطه قوت او است ، تعجب آور نیست که تلاش او برای یک نمایش موزیکال چیزی کم از یک تجربه چالش برانگیز نباشد. اما مانند همه هنرهای بزرگ ، رقصنده با چنان نیرو و روشنی آینه ای را به سمت جهان نگه می دارد ، تقریباً غیرممکن است که در بازتاب شدید آن ، نگاهی اجمالی به خود نگیریم.
All The World’s A Stage
برای آنچه ارزش دارد ، مهم نیست تریر رابطه پیچیده با زنان اغلب با شکنجه ای که او قهرمانان زن خود را تحمل می کند مقایسه می شود ، زیرا کارگردان با اعتراف به وجود رابطه ای بین این دو مشکلی ندارد. نیازی به گفتن نیست ، او ادعا می کند که کینه شخصی با مادر درگذشته وی نیز می تواند تا حدی مسئول باشد. وقتی به آن فکر می کنید چیزهای سنگینی است ، اما از منظر روانکاوی کاملاً منطقی است. شما فقط می توانید فروید را ببینید که از آسمان به پایین نگاه می کند ، با شتاب زدن دست و پنجه نرم های آشکار ، خود ارزیابی در حال نمایش بر روی صفحه. همانطور که گفته شد ، زنان در فیلم های او هرگز ضعیف نیستند. در حقیقت ، آنها تقریباً همیشه با مقاومت خود حتی در مواجهه با پایان تلخ ، یک قدرت تحسین برانگیز را به تصویر می کشند و سومین حامل “قلب طلایی” او ممکن است فقط درخشان ترین نمونه این امر باشد.
این بار سلما Jezkova را دنبال می کنیم (بیورک) ، یک مهاجر چک که با پسرش ژن به یک شهر کوچک در شمال آمریکا نقل مکان کرد (ولادیکا کوستیچ) ، امیدوارم که “سرزمین فرصت” آینده ای ایده آل تر برای هر دو آنها ایجاد کند. بین کار در یک کارخانه با بهترین دوستش ، کتی (کاترین دنوو) ، و شرکت در تمرینات آخر شب برای تولید آماتوری از صدای موسیقی، روال به ظاهر پیش پا افتاده وجود سلما با یک بیماری تحلیل برنده چشم که ژن نیز در آن مشترک است ، کاهش می یابد. در تلاش ناامیدانه برای پس انداز کافی پول برای عملیات خود قبل از اینکه خیلی دیر شود ، سلما کار اضافی خود را در کارخانه آغاز می کند و با این کار شدت شرایط خود را تسریع می کند.
برای بدتر کردن اوضاع ، در طی یک لحظه آسیب پذیری مشترک ، سلما به راز مخرب خود به صاحب ملک ، بیل اعتراف می کند (دیوید مورس) ، که از مشکلات او سو her استفاده می کند تا سرش را با خواسته های مادی همسرش بالاتر از آب نگه دارد. از آنجایی که روابط بین این دو به سرعت از اعتمادپذیری به تراژیک تغییر می کند ، قدرت سلما در واقعیت به سرعت بینایی خود فرو می رود ، اما او هرگز هدف اصلی خود را برای مبارزه برای آینده ژن از دست نمی دهد.
بهترین توصیف به عنوان پیش فرض به سبک “دستور العمل برای فاجعه” ، این دقیقاً نوعی غلتک عاطفی است که از آن انتظار می رود تریرنه تنها به این دلیل که او یک دستکار اصلی است ، بلکه به این دلیل که مخمصه سلما به طرز عجیبی نماد نگرش کارگردان به ذهنیت سرمایه داری است که حتی اکنون نیز به نظر می رسد در ایالات متحده نفوذ کرده است. انباشتن یک بدبختی یکی پس از دیگری برای عبور او از طریق جاروبرقی ، تریر تلخ ترین پرتره ممکن از تجربه زندگی یک خارجی در آمریکا را ترسیم می کند و صندلی های ردیف اول را برای هر لحظه دردناک به ما می دهد.
ایده ای که لارس ساخته است
شاید همذات پنداری با دیدگاه یک فرد خارجی که تا به امروز از قدم گذاشتن در کشوری که در قضاوت درباره آن اطمینان دارد امتناع می کند خطرناک باشد – با این وجود داشتن این “فاصله جسمی” نیز می تواند بحث بسیار عینی تری ایجاد کند. گذشته از همه اینها، تریر در یک زمان و مکان پرورش یافته بود که به شدت تحت تأثیر جنبشی قرار داشت که کودکان را به فکر آزادانه به افراد ترغیب می کرد تا امیدوارند از کنوانسیونالیسم راست گرایان در آن زمان اروپا را خفه کند. بنابراین ، در حالی که رقصنده در تاریکی اولین تلاش او برای فشار در مرزهای هنری حاکم بر دنیای غرب نبود ، آنقدر از ویژگی های تغییر بازی را داشت که آنها را بشکند و اولین کسی باشد که موفق می شود.
به غیر از موسیقی ابتدایی ، هیچ چیز دیگری نمی تواند این تجربه را بپوشاند ، و از همان صحنه اول مشخص می شود که این یک نوع متفاوت از موسیقی است. این هنر نیست ، ضد هنر است. از درجه رنگ سفید شده که باعث تخلیه هر مکان از زندگی گرفته تا سبک ویرایش متلاشی شده است که گفتگو را از جمله کوتاه می کند ، تریر حاضر نیست هر لحظه از خوش بینی را با زیبایی برای ارتباط با بیننده تقویت کند. با استفاده از مشتی تکنیک برداشت شده از تریر و توماس وینتربرگ مانیفست Dogme 95 ، فیلم به سبک مستند پخش می شود: این فیلم بر روی ویدئوی دیجیتال گرفته می شود تا ظاهری خسته کننده و عقب داشته باشد ، استفاده نامحسوس از نور طبیعی وجود دارد و هر صحنه تقریباً کاملاً شکوفا نیست. همه چیز زشت است ، اما به یک دلیل خوب.
تنها دفعه ای که با دوز تسکین زیبایی روبرو می شویم مربوط به اعداد موسیقی است که در تصور سلما رخ می دهد ، که احتمالاً نزدیکترین چیزی است که ما به یک مفهوم سنتی “هالیوود” احساس می کنیم. تریر از بیش از 100 دوربین ثابت استفاده می کند تا هر سکانس را از زوایای مختلف ضبط کند ، گویی که روی صحنه اتفاق می افتد و رنگ ها تقریباً یک اثر توهم زا هستند تا احساسی از تخیل را افزایش دهند. انتقال به این رویاهای روزانه توسط صداهایی در محیط اطراف سلما ایجاد می شود که می تواند از ریتم رباتیک ناشی از یک ماشین کارخانه تا خط زدن قلم از روی کاغذ در سکوت کر کننده یک دادگاه متغیر باشد ، و این دستگاه ها نیستند فقط تریر راهی برای نشان دادن آنچه واقعی است و آنچه تصور می شود ، اما همچنین علائم هشدار دهنده او برای حوادث ناگوار است که انتظار می رود هنگامی که سلما به واقعیت بازگردد ، اتفاق می افتد.
اوه خیلی آرام
اگر یک چیز بتوان گفت ، بیورک اجرای اصلی سلما بدون شک بزرگترین نقطه قوت فیلم است. با تعادل بخشیدن به یک معصومیت کودکانه با تئاتر بودن بی ادبانه ، این بازیگر از طریق چهره ، بدن و صدای خود یک محدوده احساسی حیرت انگیز را منتقل می کند ، که اغلب توسط طبیعت سرزده تقویت می شود رابی مولر فیلمبرداری دستی. به این معنی نیست که بقیه بازیگران بین شکاف ها سقوط می کنند ، به ویژه هنگامی که ما با اجباری نجیب زاده به سبک پاریس رد کردن یا تمسخر پیتر طوفان بازی عاشقانه ناامیدانه تلاش برای به دست آوردن قلب سلما ، اما درست مثل دیسکوگرافی مبهم خواننده ، یک ویژگی غیر قابل توصیف در بیورک تصویری از سلما ، یکی از اصالت هایی که به ندرت در فیلم گرفته می شود و از طبقه بندی سبک شناسی سرپیچی می کند.
با این حال ، به نظر می رسد یک حباب کششی اساسی در زیر سطح وجود دارد که واقع گرایی فوری را می گیرد تریر فیلم تا سطح دیگری و با نگاهی به گذشته ، جنجال بدنام بین کارگردان و ستاره او تا حدی می تواند مقصر باشد. در میان مشاجره های مجموعه که در یک برهه از زمان با هم اختلاف داشتند بیورک تف به تریر پاها و ادعاهای آزار و اذیت جنسی که به وضوح زیر فرش جارو شده بود ، دشوار است که بفهمیم این اختلافات تا چه اندازه بر شدت عاطفی عملکرد وی تأثیر گذاشته است. اگرچه ، به نوعی پیچیده ، نمی توان فکر کرد که همه اینها سهم بیشتری در موفقیت مهم فیلم داشت پس از ورود این دو دست در دست هم روی فرش قرمز فیلم برتر.
Encore
آن را دوست داشته باشید یا از آن متنفر باشید ، نمی توانید از انتخاب های جسورانه چشم پوشی کنید تریر ایجاد مرزهای بین هنر و سرگرمی موفقیت آمیز است. از طریق درخشش کانون توجه کشوری که دیدگاههای سیاسی وی قفسهای تربیتی او را به هم زد ، ما را به این درک می رساند که در سرزمینی که بر اساس وعده های دروغ ساخته شده است ، دیگر جایی برای امید وجود نخواهد داشت در حالی که ژانری را که به طور رسمی برای شعله ور ساختن شادی در قلب ما استفاده می شود ، دوباره تعریف می کند . این نه تنها نشان می دهد که جاه طلبی های هنری او باعث شده است که یک بار او نقش خود را به عنوان یک داستان سرای جهانی با تبر برای آسیاب کردن دوباره ارزیابی کند ، بلکه همچنین ثابت کرد که گاهی اوقات همکاری غیرمحتمل بین دو هنرمند جسور می تواند منجر به جادوی بینایی شود.
تا زمانی که به نتیجه ویرانگر آن رسیده ایم ، کسانی که در آن هستند تریر سبک غیر متعارف بدون شک در تعلیم و تربیت بیرحمانه نمایش داده شده تسکین خواهد یافت ، و حتی کسانی که آن را رد کرده اند به احتمال زیاد در تلاشند تا از چنین گزاره قدرتمندی نهایی دور شوند. از طریق استفاده از وزن کسل کننده واقعیت برای خرد کردن روح به جای بالا بردن روحیه ، رقصنده در تاریکی تحریک یک بار در ماه آبی است که هم یک دستاورد استادانه در ساخت فیلم آزمایشی است و هم اظهارنظر قدرتمندی درباره ماهیت اجرا.
https://www.youtube.com/watch؟v=53vr9EiOH7g
رقصنده در تاریکی را تماشا کنید
آیا محتوایی از این دست برای شما مهم است؟
عضو شوید و از روزنامه نگاری فیلم حمایت کنید. دسترسی به همه مقالات عالی فیلم پرس و جو را باز کنید. به جامعه ای از خوانندگان همفکر و علاقه مند به سینما بپیوندید – به اعضای خصوصی ما دسترسی پیدا کنید ، به فیلمسازان مستقل پاسخ دهید و موارد دیگر.
همین الان ملحق شوید، همین الان بپیوندید!
